.........

دل من دير زمانی است كه می پندارد

دوستی نيز گلی است

مثل نيلوفر و ناز

ساقه ترد ظريفی دارد

بی گمان سنگدل است آنكه روا می دارد

جان اين ساقه نازك را

- دانسته-

بيازارد

در زمينی كه ضمير من و توست

از نخستين ديدار

هر سخن ، هر رفتار

دانه هايی است كه می افشانيم

برگ و باری است كه می رويانيم

آب و خورشيد و نسيمش « مهر » است

گر بدانگونه كه بايست به بار آيد

زندگی را به دل‌انگيزترين چهره بيارايد

آنچنان با تو در آميزد اين روح لطيف

كه تمنای وجودت همه او باشد و بس

بی‌نيازت سازد ، از همه چيز و همه كس


زندگی ، گرمی دل های به هم پيوسته ست

تا در آن دوست نباشد همه درها بسته ست


در ضميرت اگر اين گل ندميده است هنوز

عطر جان‌پرور عشق

گر به صحرای نهادت نوزيده است هنوز

دانه ها را بايد از نو كاشت

آب و خورشيد و نسيمش را از مايه جان

خرج می بايد كرد

رنج می بايد برد

دوست می بايد داشت


با نگاهی كه در آن شوق برآرد فرياد

با سلامی كه در آن نور ببارد لبخند

دست يكديگر را

بفشاريم به مهر

جام دل هامان را

مالامال از ياری ، غمخواری

بسپاريم به هم


بسراييم به آواز بلند

- شادی روی تو

ای ديده به ديدار تو شاد

باغ جانت همه وقت از اثر صحبت دوست

تازه

عطر افشان

گلباران باد

فریدون مشیری